اونی که یه روز "همه ی دنیای تو" بود حالا تنها "سنگ صبور"ش می خوانی

 

سلام 

چند وقته می خوام برات بنویسم

ولی دست و دلم به نوشتن نمیره

شایدم وقت نمی کنم

هرچند اگر انسان بخواد کاری رو انجام بده وقتش هم گیر میاره

 

دو سال گذشت

خیلی چیزا به وجود اومد و خیلی چیزا از بین رفت

بعد از دو سال یهو چی شد نمی دونم

ولی ادبیاتِ تو و رفتارِ تو به کلّی دچارِ تغییر شد

هم توی شُک بودم، هم توی اغما و هم درگیرِ دردِ نبودنت

برای خودم فلسفه می بافتم که این چِش شده

"خیانتِ عاطفی" ؟

نکنه می ترسه دچارِ خیانتِ عاطفی شده باشه؟

نمی دونستم باید چکار کنم

بد ترین حالتش رو برای خودم در نظر گرفتم:

نمی خواد بعضی چیزا ادامه پیدا کنه

خُب باشه، اشکالی نداره

با خودم فکر کردم...

منو برای چی می خواد؟

کمترین حالتش این بود که منو برای دردِ دل کردن بخواهی

شاید تنها کاربردِ من برای همین بود و بس

یه "گوش" برای شنیدن

همینم خوب بود

بهتر از هیچی بود

 

اگر قراره در حدِّ یه تیکه سنگ، کنارِ کوچه تون به من اهمیت بدی

که هر از گاهی یه پا زیرش می زنی تا حوصله ت سر نره

بازم برای من کم چیزی نیست

 

ولی شک داشتم که برداشت هام درست اند یا غلط

 

تا اینکه :

 

 

دیگه مطمئن شده بودم

من سنگ صبور تو بودم

این نقشِ جدید منه

 

یه روز می گفتی من همه دنیای تو ام

می گفتی تو منی من تو ام

ادعا می کردی همه ی قلبت رو به من دادی

و خیلی حرفای دیگه

ولی الان من سنگ صبورت هستم

درسته که تنزّلِ رتبه محسوب میشه،

ولی هنوز یه جایگاهی دارم، این مهمه

 

جالبه وقتی من اعتراف کردم که تو همه چیز منی...

تو به یه "ممنون" اکتفا کردی

 

ولی این وسط یه چیز هست که گاهی اوقات آرومم می کنه:

این که گفتی من توی دوست داشتنِ تو خودم رو محدود نکنم

این حرفت تنها چیزیه که هنوز منو سرِ پا نگه داشته

 

فقط یه سوال؛

تو همه چی رو محدود کردی

همه چی رو

ولی گفتی من قلبم رو محدود نکنم "دوست داشتنم رو محدود نکنم"

این ظلم نیست به نظرت؟

 

ماشینی - واقعی

 

 

 

بهش می گن قناری

خوش صداست

می تونه همدم خوبی باشه

گاهی اوقات حسِّ مزخرفِ تنهایی رو از بین می بره

گونه های مصنوعیِ اونو می تونی بگذاری توی کمد

و هر وقت دوست داشتی بیاری بیرون و کلیدشو بزنی تا برات آواز بخونه

الحق و والانصاف هم نغمه های خوبی رو توی حافظه ی اون ذخیره کردند

احساس می کنی توی جنگلهای گیلان سیر می کنی

خوبیش اینه که هر وقت خواستی می تونی صداش رو در بیاری

نه آبی

نه دونی

نه مراقبتی

بگذارش توی کمد و هر وقت خواستی برو سراغش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ولی این یکی،داستانش یه کم فرق می کنه

اگه بخوای بگذاریش توی کمد و هر وقت دلت خواست بهش سر بزنی

می میره

آب می خواد

دون می خواد

مراقبت می خواد

واقعیه نه ماشینی

می خونه برات ولی قرار نیست به زیباییِ قبلی بخونه

چون هرچی باشه زیباترین صداها رو برای اون قناریِ مکانیکی ذخیره کردند

این می خونه ولی ممکنه گاهی هم بد بخونه

حرص درآر بخونه

مریض میشه، نمی خونه

اووووه

کلی ناز داره برای خودش

 

 

اگر این قناری واقعیه رو نگذاری توی کمدِت

و بهش برسی

بهش سر بزنی

هواشو داشته باشی

برات مهم باشه چی دوس داره چی دوس نداره

 

و نگذاری که بمیره

 

همدم تنهایی هات

می مونه

 

 

طرف بیست ساعته که وقتش آزاده 

همّه کاریشو کرده

به همه چی رسیده به جز این پرنده ی زبان بسته

حالا یهو با عجله و سراسیمه میاد در کمدش رو باز می کنه و به پرنده هه می گه یالا هم آب و دونت رو بخور هم برام بخون

پرنده هه تا میاد خودش رو جمع کنه و جون بگیره

یارو می گه

من باید برم کاری نداری بای

هه

تو که اینقدر کار داری، پس چرا این پرنده رو اسیر خودت کردی

پس چرا مدام بهش می گی بخون برام

بد بخت تا میاد بخونه که تو مسافری باز

مجبوری می گی بخون؟؟؟

 

 

 

بگذار بپره و بره

بیرون از بی آب و دونی بمیره

بهتر از اینه که توی قفسِ تو زجر کُش بشه